Kwartalnik Instytutu
Jana Pawła II KUL
Lublin

nr 3-4(67-68)

W czerwcu minęło dwadzieścia pięć lat od pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski. Nikt wówczas, w roku 1979, nie mówił, że była to pielgrzymka pierwsza, nikt bowiem nie myślał i nie kalkulował, że nastąpią po niej kolejne. Po prostu w ogóle nie myślano w tych kategoriach. Ranga wydarzenia, jakim była obecność Papieża-Polaka pośród jego rodaków, była tak wyjątkowa, że chyba nikt nie umiał myśleć o tamtej pielgrzymce inaczej niż jak o wydarzeniu jedynym i niepowtarzalnym.

A co o przyszłości Polski mógł myśleć sam następca świętego Piotra, który 2 czerwca 1979 roku na placu Zwycięstwa w Warszawie modlił się: "Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi!"? Kiedy później wielu komentatorów będzie podnosiło papieskie zasługi w obaleniu komunizmu, on sam powie, że system się załamał wskutek swego własnego wewnętrznego błędu, a w ogłoszonej w roku 1991 encyklice Centesimus annus napisze, że "podstawowy błąd socjalizmu ma charakter antropologiczny", a jego "pierwszym [...] źródłem jest ateizm" (nr 13), i że to właśnie ten błąd stał się zasadniczą przyczyną niepowodzenia socjalizmu.